door Lou van Bergen

The Mistery Lights is een vijfkoppige groep, die werd opgericht door gitaristen Michael Brandon en Luis Alfonso in Salinas (Californië) in 2004, maar opereert ondertussen al een tijdje vanuit New York City. Ze brachten tot hiertoe drie albums uit, waarvan de laatste twee bij Wick Records (een sublabel van het gerespecteerde Daptone Records). Ze speelden al enkele keren in België, o.a. op Leffingeleuren in september 2019 en in de Botanique in oktober 2019.

Eerst mag het Limburgse Peuk het publiek in stemming brengen. Deze groep rond de androgyn ogende zangeres/gitariste Nele Janssen kreeg vorig jaar unaniem lof voor haar debuutalbum. Naast Nele speelt Jacky Willems bas (ook bekend van HEISA) en is ook de legendarische drummer Dave Schroyen (o.a. Evil Superstars, Millionaire, Creature with the Atom Brain,...) lid van de groep. Ze brengen een half uur woeste punk met vooral Nele in een sterrol. Zij zuigt alle aandacht naar zich toe met haar indrukwekkende stem die doet denken aan Kim Deal/Gordon en haar verpletterend gitaarspel. Ze spelen luid en smerig, het reeds talrijk opgekomen publiek in de foyer van De Roma lust er wel pap van. The Mistery Lights zullen van goede huize moeten zijn om dit te overtreffen.

The Mistery Lights bestaat naast oprichters zanger/gitarist Mike Brandon en gitarist Luis Alfonso tegenwoordig ook nog uit bassist Alex Amini, drummer Zach Butler en toetseniste/orgeliste Lily Rogers. Ze geven er meteen een lap op met “Can't Get Through To My Head” uit het vorig jaar verschenen “Too Much Tension!”. Het gaat stevig door met “Someone Else Is In Control”. Een eerste hoogtepunt in de set is de energieke rocksong “I'm So Tired (Of Living In The City)”, een nummer waarin de haat-liefdeverhouding met NYC aan bod komt. Er wordt gas teruggenomen met de eerste tracks uit “Mistery Lights” (2016), “ Follow Me Home” en het op een groovy Farfisa orgeltje drijvende “Flowers In My Head, Demons In My Hair”. De nummers vallen grotendeels in twee soorten in te delen, enerzijds energieke garagerock en groovende, psychedelische krautrock. Het is een mooie afwisseling want de nummers worden dikwijls naadloos aaneengeregen en zo is er toch af en toe een relatief rustpunt. Het publiek is goed mee van bij het begin van het concert maar het is pas na iets meer dan een halfuur dat de aanwezigen zich volledig laten gaan. Eerst wordt er gedanst maar nadien gaat dat over in pogoën en crowdsurfen. Ik zie de frontvrouw van Peuk boven mijn hoofd passeren. Het publiek is gekomen om zich te amuseren en heeft duidelijk zin in een leuk feestje.

Zanger Mike Brandon geeft mee dat hij verkouden is maar daar valt gelukkig niet veel van te merken. De dikwijls hoog zingende zanger is een echt podiumbeest en weet zijn prima songs goed te verkopen. Af en toe sluipt er een zekere eenvormigheid in de set en zijn enkele nummers inwisselbaar. Als ik het goed heb bijgehouden spelen ze zeventien songs waarvan tien uit hun laatste worp maar ook het vorige album komt met zeven nummers goed aan bod. De set wordt na één uur afgesloten, bissen krijgen we niet maar dit heeft misschien ook te maken met de niet geheel fitte frontman. In ieder geval hebben we vanavond kunnen genieten van twee energieke bands die het publiek goed vermaakt hebben.